چند تکه ارزو

کاش وقتی زندگی فرصت دهد گاهی از پروانه ها یادی کنیم کاش بخشی از زمان خویش را ، وقف قسمت کردن شادی کنیم کاش وقتی آسمان بارانی است از زلال چشمهایش تر شویم وقت پاییز از هجوم دست باد ، کاش مثل پونه ها پرپر شویم کاش وقتی چشم هایی ابریند ، به خود آییم و سپس کاری کنیم از نگاه زرد گلدانهایمان ، کاش با رغبت پرستاری کنیم کاش دلتنگ شقایق ها شویم با خدای یاس ها خلوت کنیم کاش گاهی در مسیر زندگی ،باری از دوش نگاهی کم کنیم فاصله های میان خویش را ، با خطوط دوستی مبهم کنیم کاش با چشمانمان عهدی کنیم ، وقتی از اینجا به دریا می رویم جای بازی با صدای موج ها ، دردهای آبیش را بشنویم کاش مثل آب ، مثل چشمه سار ، گونه نیلوفری را تر کنیم ما همه روزی از اینجا می رویم ، کاش این پرواز را باور کنیم کاش با حرفی که چندان سبز نیست ، قلب های نقره ای را نشکنیم کاش هرشب با دو جرعه نور ماه ، چشم های خفته را رنگی کنیم کاش بین ساکنان شهر عشق ، ردّ پای خویش را پیدا کنیم کاش با الهام از وجدان خویش ، یک گره از کار دلها وا کنیم کاش رسم دوستی را ساده تر ، مهربانتر ، آسمانی تر کنیم کاش در نقاشی دیدارمان شوق ها را ارغوانی تر کنیم کاش اشکی قلب مان را بشکند ، با نگاه خسته ای ویران شویم کاش وقتی شاپرک ها تشنه اند ، ما به جای ابر ها گریان شویم کاش وقتی آرزویی می کنیم از دل شفافمان هم رد کنیم مرغ آمین هم از آنجا بگذرد ، حرف های قلبمان را بشنود .